در مطالعه‌اي روي موش‌ها، دانشمندان مناطق خاصي از مغز را مشخص كردند كه به‌طورجداگانه ازطريق عمل سروتونين، باعث افزايش صبر مي‌شوند.
همه ما در اين حالت بوده‌ايم: چه اينكه در پايان روزي طولاني در ترافيك گير كرده باشيم، چه مشتاقانه منتظر انتشار كتاب يا فيلم يا آلبوم موسيقي جديدي باشيم، در برخي مواقع بايد صبور باشيم. يادگيري سركوب تكانه براي خشنودي فوري اغلب براي موفقيت آينده حياتي است؛ اما اينكه چگونه صبر در مغز تنظيم مي‌شود، هنوز كاملا درك نشده است. در ادامه مطلب مجله دلتا درباره مناطقي از مغز كه در آنها سروتونين موجب افزايش صبر مي‌شود، مي‌خوانيد.
در مطالعه جديدي كه در واحد محاسبات عصبي مؤسسه‌ي علم و فناوري اوكيناوا در ژاپن روي موش‌ها انجام شده است، دكتر كاتسوهيكو ميازاكي و دكتر كايوكو ميازاكي مناطق خاصي از مغز را مشخص كرده‌اند كه ازطريق عمل سروتونين موجب افزايش صبر مي‌شود.
جديدترين كار پژوهشگران ژاپني مبتني‌بر پژوهشي پيشين است كه در آن، براي تأييد ارتباط سببي ميان سروتونين و صبر از تكنيك قدرتمندي به‌نام اپتوژنتيك (استفاده از نور براي تحريك نورون‌هاي خاص در مغز) استفاده شد. دانشمندان موش‌هايي را پرورش دادند كه به‌گونه‌اي ازنظر ژنتيكي مهندسي شده بودند و نورون‌هاي آزادكننده سروتونيني داشتند كه پروتئين حساس به نوري را بيان مي‌كردند. بنابراين، پژوهشگران مي‌توانستند با استفاده از فيبر نوري كاشته‌شده در مغز، اين نورون‌ها را تحريك كنند تا با تابش نور، سروتونين در زمان‌هاي دقيقي آزاد شود.
پژوهشگران دريافتند تحريك اين نورون‌ها درحالي‌كه موش‌ها منتظر غذا بودند، زمان انتظار آنها را افزايش مي‌داد و حداكثر تأثير زماني مشاهده مي‌شد كه احتمال دريافت پاداش زياد بود؛ اما زمان رسيدن پاداش مشخص نبود. در مطالعه‌ي گذشته، دانشمندان روي منطقه‌اي از مغز تمركز كردند كه هسته رافهي خلفي ناميده مي‌شود و قطب مركزي نورون‌هاي آزادكننده سروتونين به‌حساب مي‌آيد. نورون‌هاي هسته رافهي خلفي به مناطق ديگر مغز مياني مي‌رسند و در جديدترين مطالعه، دانشمندان اين موضوع را بررسي كردند كه كدام‌يك از اين مناطق مغزي در تنظيم صبر نقش ايفا ميكند.
پژوهشگران روي سه منطقه‌ي مغز تمركز كردند كه قبلا نشان داده شده بود وقتي آسيب مي‌بينند، رفتارهاي تكانشي را افزايش مي‌دهند: ساختار مغزي عميقي به نام هسته اكومبنس و دو بخش از لوب پيشاني به‌نام‌هاي قشر اوربيتوفرونتال و قشر جلوپيشاني مياني.
در اين مطالعه، دانشمندان فيبرهاي نوري را در هسته‌ي رافهي خلفي و نيز در هسته‌ي اكومبنس و قشر اوربيتوفرونتال يا قشر جلوپيشاني مياني كاشتند. پژوهشگران موش‌ها را براي انجام وظيفه‌اي آموزش دادند كه در آن، موش‌ها بيني خود را درون حفره‌اي نگه مي‌داشتند تا زماني‌كه غذا به آنها تحويل داده شود.
دانشمندان در ۷۵ درصد از آزمايش‌ها به موش‌ها پاداش مي‌دادند. در برخي از شرايط آزمايش، به‌طورثابت ۶ يا ۱۰ ثانيه پس از اينكه موش‌ها بيني خود را در حفره نگه مي‌داشتند، پاداش داده مي‌شد و در شرايط آزمايشي ديگر، زمان پاداش‌دادن متغير بود. در ۲۵ درصد از آزمايش‌ها، موش‌ها پاداش غذايي دريافت نمي‌كردند. آنچه اندازه‌گيري شد، اين بود كه موش‌ها حين آزمايش‌هايي كه در آنها پاداشي در كار نبود، هنگام تحريك شدن يا نشدن نورون‌هاي آزادكننده‌ي سروتونين، تا چه مدت منتظر دريافت پاداش غذايي مي‌ماندند.
وقتي پژوهشگران فيبرهاي عصبي آزادكننده سروتونين را تحريك مي‌كردند كه به هسته‌ي اكومبنس مي‌رسند، افزايشي در زمان انتظار شاهد نبودند كه نشان مي‌دهد سروتونين در اين منطقه از مغز نقشي در تنظيم صبر ايفا نمي‌كند. بااين‌حال، وقتي در همان حين كه موش‌ها بيني خود را در حفره نگه داشته بودند، دانشمندان آزادشدن سروتونين را در قشر اوربيتوفرونتال و قشر جلوپيشاني مياني تحريك مي‌كردند، موش‌ها مدت بيشتري منتظر مي‌ماندند و البته تفاوت مهمي نيز وجود داشت.
در قشر اوربيتوفرونتال، هم وقتي زمان پاداش‌دادن ثابت بود و هم وقتي زمان دريافت پاداش متغير بود، آزادشدن سروتونين صبر را به‌اندازه‌ي فعال‌سازي سروتونين در هسته‌ي رافهي خلفي افزايش مي‌داد؛ ولي در حالت دوم، اثرهاي قوي‌تري وجود داشت. در قشر جلوپيشاني مياني، دانشمندان فقط هنگامي افزايش در صبر را مشاهده كردند كه زمان‌بندي پاداش متغير بود و موقع ثابت‌بودن زمان‌بندي، هيچ اثري ديده نمي‌شد.
پيشنهاد مطالعه: براي مطالعه بيشتر «حمله ويروس كرونا به مغز از طريق بيني» را بخوانيد.
همچنين بخوانيد:
حقايقي درباره مغز انسان كه ثابت مي كند توانايي هر كاري را داريم
روشي براي اندازه‌گيري وزوز گوش
۵ راهكار كاربردي براي تقويت هوش هيجاني
موشك استارشيپ نخستين انسان را در سال ۲۰۲۴ به مريخ خواهد برد
با مجله دانستني دلتا همراه باشيد
