اگرچه ما در حال زندگي روي زمين هستيم و مي‌خواهيم به سياره‌هاي ديگر مانند مريخ سفر كنيم، اما هيچ چيزي در گيتي براي هميشه ماندگار نيست و روزي تمام آن‌ها نابود مي‌شوند. اين روز احتمالا زودتر از تصورات و پيش‌بيني‌هاي قبلي ما خواهد بود.
روزي در آينده خورشيد ما خواهد مرد و پيش از اينكه هسته آن به يك كوتوله سفيد تبديل شود، مقدار زيادي از جرم خود را از دست مي‌دهد و گرما منتشر مي‌كند تا در نهايت چيزي جز يك سنگ سرد، تاريك و مرده از آن باقي نماند. اين فرايند هزار تريليون سال ديگر رخ خواهد داد. تا آن زمان ساير بخش‌هاي منظومه شمسي از بين خواهد رفت. طبق شبيه‌سازي‌هاي جديد، تنها ۱۰۰ ميليارد سال طول مي‌كشد تا هر سياره موجود در كهكشان فرار كند و خورشيد در حال مرگ را تنها بگذارند. در ادامه اين مطلب از مجله دلتا درباره تلاش اخترشناسان و فيزيكدانانبراي اطلاع از سرنوشت نهايي منظومه شمسي مي‌خوانيد.
سه اخترشناس به نام‌هاي «جون زينك» از دانشگاه كاليفرنيا، «كنستانتين باتيگين» از دانشگاه «Caltech» و «فرد آدامز» از دانشگاه ميشيگان در مقاله جديد خود نوشته‌اند: «درك ثبات ديناميكي بلندمدت منظومه شمسي يكي از قديمي‌ترين كارهاي اخترفيزيك بوده كه به دوران نيوتن بازمي‌گردد. طبق حدس و گمان نيوتن، تعاملات متقابل ميان سياره‌ها در نهايت منجر به بي‌ثباتي سيستم مي‌شود.»
در سال ۱۹۹۹ اخترشناسان پيش‌بيني كردند كه منظومه شمسي به مرور زمان حداقل پس از يك ميليارد ميليارد يا يك كوينتيليون سال شروع به فروپاشي مي‌كند. طبق اعلام تيم زينك، اين محاسبات فاقد تعدادي از پارامترهاي مهم است.
اول از همه نزديك به ۵ ميليارد سال ديگر خورشيد با مرگ خود تبديل به يك جرم غول پيكر سرخ مي‌شود كه عطارد، زهره و زمين را دربرمي‌گيرد. پس از مدتي نيمي از جرم آن خارج مي‌شود و با بادهاي ستاره‌اي وارد فضا مي‌شود. در نهايت كوتوله سفيد نزديك به ۵۴ درصد جرم كنوني خورشيد را خواهد داشت.
اين كاهش شديد جرم، قدرت گرانشي خورشيد روي سيارات باقي مانده يعني مريخ، مشتري، زحل، اورانوس و نپتون را سست مي‌كند. در مرحله دوم، همانطور كه منظومه شمسي به دور مركز كهكشان مي‌چرخد، ستاره‌ها هر ۲۳ ميليون يكبار به آن نزديك مي‌شوند تا مدار سياره‌ها را آشفته كنند.
با توجه به اين موارد و همچنين انجام شبيه‌سازي‌ها در دو فاز يعني نصف شدن جرم خورشيد و پس از آن، محققان به نتايج جديدي دست پيدا كرده‌اند. در حالي كه ۱۰ شبيه‌سازي يك نمونه آماري قوي نيست، اما پژوهشگران در اجراي آن‌ها به يك سناريو مشابه دست پيدا كردند.
پس از اينكه خورشيد به يك كوتوله سفيد تبديل مي‌شود، سياره‌هاي بيروني داراي مدار بزرگتري خواهند بود، با اين حال همچنان پايدار باقي مي‌مانند. مشتري و زحل با رزونانس ۵:۲ پايدار مي‌شوند؛ يعني با ۵ بار چرخش مشتري به دور خورشيد، زحل دوبار به دور آن مي‌چرخد.
تمام اين موارد باعث مي‌شوند كه ۱۰۰ ميليارد سال پس از اينكه خورشيد به يك كوتوله سفيد تبديل مي‌شود، ديگر چيزي از منظومه شمسي باقي نماند. اين بازه زماني بسيار كوتاه‌تر از پيش‌بيني قبلي در سال ۱۹۹۹ است، با اين حال هنوز ميلياردها سال تا نابودي منظومه شمسي فاصله داريم.
پيشنهاد مطالعه: براي مطالعه بيشتر مطلب «كشف اولين سياره مشابه زمين در منطقه قابل سكونت ستاره» را بخوانيد.
همچنين بخوانيد:
ارتباط با وويجر ۲ پس از هفت ماه
بارش سنگ از آسمان سياره فراخورشيدي
استخراج مواد معدني ماه و مريخ با كمك باكتري‌ها
با مجله دانستني دلتا همراه باشيد